زخم‌های مزمن به‌ویژه زخم پای دیابتی، یکی از چالش‌های جدی نظام سلامت در ایران و جهان محسوب می‌شوند؛ چالشی که هم از نظر بار اقتصادی و هم از نظر پیامدهای اجتماعی و روانی، اثرات گسترده‌ای بر بیماران و خانواده‌های آنان دارد. آمارها نشان می‌دهد این معضل حتی از بسیاری از بیماری‌های شایع و مرگبار نیز خطرناک‌تر است، اما همچنان در نظام سلامت کشور مغفول مانده و به آن توجه کافی نمی‌شود.

کارشناسان حوزه سلامت تأکید دارند که افزایش سن جمعیت، روند رو به رشد چاقی و شیوع بیماری‌های غیرواگیر در ایران، خطر بروز دیابت و در پی آن زخم‌های مزمن را بیش از گذشته بالا برده است. اهمیت موضوع در حدی است که بسیاری از کشورها سیاست‌های ویژه‌ای برای پیشگیری و کنترل این زخم‌ها تدوین کرده‌اند.

در همین زمینه، سیدمهدی طبایی، رئیس سازمان جهاد دانشگاهی علوم پزشکی تهران ، با بیان اینکه مرگ‌ومیر ناشی از زخم پای دیابتی از بسیاری از سرطان‌های شایع بیشتر است، اظهار کرد: مرگ‌ومیر پنج‌ساله ناشی از زخم پای دیابتی از مرگ‌ومیر شایع‌ترین سرطان مردان (پروستات)، شایع‌ترین سرطان زنان (پستان) و حتی لنفوم بیشتر است. این آمار نشان می‌دهد که زخم‌های مزمن باید در ردیف اولویت‌های نظام سلامت قرار گیرند.

وی افزود: زخم‌های مزمن، به‌طور طبیعی ترمیم نمی‌شوند. زخمی که باید طی چهار تا شش هفته درمان شود، در بیماران مبتلا به زخم مزمن مدت بسیار بیشتری طول می‌کشد. این مسئله نه‌تنها کیفیت زندگی بیماران را به شدت کاهش می‌دهد؛ بلکه بار مالی و روانی زیادی به خانواده‌ها و نظام سلامت تحمیل می‌کند.

طبایی ادامه داد: بر اساس آمار، حدود ۲۵ درصد بیماران دیابتی دچار زخم اندام تحتانی می‌شوند و متأسفانه از میان آن‌ها، حدود یک‌چهارم به قطع عضو می‌انجامد؛ بنابراین باید با سیاست‌گذاری جدی در زمینه آموزش و پیشگیری، از وخامت اوضاع جلوگیری کرد.